7 juli 2010

Het is al even geleden dat ik in mijn mail dagboek heb geschreven. Ondertussen heb ik chemo vijf er al op zitten en ben ik nu weer thuis onder de vleugels van mijn vader en moeder. Dankzij hun zorg lijk ik ondertussen op een kleine lachende Boeddha, heb ik een mooi rond buikje en ben ik drie of vier kilo zwaarder dan voor de chemokuren.

De zorg in voeding en aandacht van mijn ouwelui houdt het vet om mijn beenderen en slaat mij als een redelijk gezond jong door deze chemo's. En dan zijn er ook nog tantes, broers en vrienden die mij in het ziekenhuis komen voederen met lekkernijen die het ziekenhuiseten dik overtreffen.

De chemo's zijn wat zwaarder; het kost veel tijd en aandacht om fit te blijven. Hierdoor had ik ook minder zin om te laten horen hoe het met mij ging. Ik ben na de derde chemo flink gaan sporten op de sportschool, maar na de vierde chemo had ik er helemaal geen zin meer in. Ook tijdens de chemokuur heb ik steeds meer het gevoel: ik ben er bijna, nog even uitzitten. Daardoor kan ik mijzelf minder motiveren om even een stuk te wandelen of op de fiets te gaan zitten, tijdens en na de chemo's. Nog steeds gaan de chemo's ontzettend goed. Samen met mijn ouders, familie en vrienden kom ik goed door deze tijd heen, en toch wordt het ook zwaarder. Niet dat ik fysiek zichtbaar aan het aftakelen ben, maar ik merk het aan mijn geestelijk fitheid. Ik raak sneller geïrriteerd, het kost veel inspanning om me te concentreren, te veel gesprekken om me heen zijn vermoeiend en ik merk dat ik het moeilijk vind om hierin een weg te vinden. Neemt niet weg dat ik na de vierdaagse ga starten met mijn laatste chemokuur en dat hiermee de kous af is.

Ik weet niet of ik het al een keer heb gezegd in mijn mails, maar tussen september 2010 en februari 2011 gaat er een mooie reis plaatsvinden. Vier mannen, van verschillende maten en groottes, verschillende kundigheden en ervaringen, gaan met een mooie Volkswagen LT 40 uit 1988 naar Nigeria rijden! Mijn vader, mijn oudste broer, mijn beste maatje en ik. Drie maanden slapen wij in een grotesk geval op wielen en houden we elkaar warm in de koude nachten van de Sahel. Natuurlijk is het niet alleen maar een fantastische reis, er wordt ook gewerkt! Wij zijn bezig met de oprichting van onze stichting Ideëel reizen, met reizen met maatschappelijke doelen als concept. Op dit moment treffen we de voorbereidingen voor het bezoeken van een aantal ontwikkelingsprojecten. Projecten van grote organisaties als Oxfam Novib, maar ook van kleine organisaties, zodat we kunnen laten zien wat er nou echt gebeurt met het geld dat wij doneren aan dit soort goede doelen.

Wij gaan films maken, foto’s verzamelen en verhalen vertellen op het digitale platform roadtonigeria.com. Neem in de loop van volgende week alvast een kijkje, dan gaan wij ons best doen om jullie ook alvast enthousiast te maken voor deze reis. En als iemand zich geroepen voelt om een bijdrage te leveren in de vorm van materialen, inzet, financiën, netwerk of tijd: wees welkom! We kunnen het sowieso goed gebruiken. Bedankt!

Groetjes Jip Keijzer.