25 september 2011

Wauw, wat was donderdag een bijzondere avond zeg! Een maand geleden, toen ik samen met een van mijn beste vriendinnetjes een wandeling maakte, grapte ik dat ik graag bij mijn eigen begrafenis zou willen zijn. Dan kan ik tenminste horen wat voor mooie dingen mensen over mij vertellen. Op een begrafenis richten mensen een soort van laatste woorden aan degene die daar in de kist ligt. Die woorden zijn altijd zo puur van emotie en gevoel.

David is de man die de meditatieavond samen met zijn compagnon mogelijk heeft gemaakt. Met hem had ik het er al over gehad dat er die avond geen begrafenisstemming mocht zijn. Die was er ook helemaal niet. Wat een avond vol positieve energie met ruimte voor tranen en verdriet,

Ik was van plan om langer te schrijven, maar ik merk dat ik er tegenop zie om nu aan de rest van de mail te beginnen. Tegelijkertijd besef ik dat ik niet alleen zit met vragen en onzekerheid, maar jullie ook. Vaak rete irritant, maar het komt voort uit liefde en dat weet ik ook. Ik heb me meteen de dag na de meditatieavond laten scannen. Na de meditatieavond voelde mijn lijf steeds beter. Ik begon zelfs minder te kuchen. Vier dagen na de scan kreeg ik de uitslag. Twee tumoren zitten aan elkaar verkleefd, lijkt het, en de diameter is met 1 centimeter gegroeid. Sinds ik dat weet, lijkt het kuchen ineens weer erger te zijn. Onze gedachte is de grootste bedrieger. Die kan ons en zelfs ons lijf voor de gek houden. Een leuke vraag voor alle sceptici onder ons. Waarom zouden we onszelf dan niet in positieve zin voor de gek houden? Die kracht kan beide kanten op werken, toch?

Ik geloof in ieder geval dat helen tijd kost. Ik ben er wel uit en ga me toch laten opereren. Terwijl ik dit schrijf, lig ik in het ziekenhuis. Morgen, 26 september, heb ik een kijkoperatie. Bij deze operatie gaan ze kijken of het niet verder in de lymfe van mijn longen is uitgezaaid. Via mijn slokdarm of luchtpijp nemen ze hapjes van de lymfe die daar omheen liggen. De komende week wordt heel spannend en daarom zal ik jullie aan het eind van deze mail iets, of eigenlijk twee dingen, willen verzoeken. Maar nu eerst waarom het zo spannend wordt. Als blijkt dat het al verder is uitgezaaid, dan wordt er niet meer geopereerd en doen we niks meer. Dan doe ik niks meer qua ziekenhuisgebeuren. Als het nu niet verder is uitgezaaid, dan is het laatste wat ik doe mijn rechterlong laten weghalen. En aangezien ik altijd rechts al het gekanker heb gehad, zou het mooi zijn als het dan voor eens en altijd weg is. Hoe dan ook, nadat ik dan hersteld ben ga ik geen halfjaarlijkse controles meer doen. Zoals ik wel eens heb verteld, komen uitzaaiingen van botkanker alleen maar voor in de longen. De rechterlong heb ik straks niet meer en als het in de linkerlong terugkomt, vind ik het wel best. Het ziekenhuis wil dan ook niet meer opereren. Dus daarom mag na deze ingreep voor mij het hoofdstuk ziekenhuis afgesloten worden. Als het dan nog een keer terugkomt, voel ik het vanzelf wel. Kortom, ik vind het spannend en het komt zoals het komt...

De twee dingen die ik jullie wil vragen: Ik wil jullie vragen om de komende week/weken mijn mailtjes af te wachten. Bellen over hoe en wat zit ik niet op te wachten. Ik vertel jullie de uitkomst van alles wanneer ik er volgende week aan toe ben. Het tweede wat ik jullie wil vragen is om op afstand die liefde van jullie te blijven geven komende week, en nog een dosis extra alsjeblieft. Ik ben een beetje aan al die liefde verslaafd geraakt denk ik. Dus als je ergens wandelt, even thuis naar een lekker geluid uit je speakers luistert of tijdens wat voor ontspannend momentje dan ook, denk even aan me en geloof in het beste.

groetjes jullie vriend, familielid en collega.