Ben je net lekker aan het leven. Hoor je dat je dood gaat. Wat dan? Onze OML'ers laten het er niet bij zitten en halen álles uit het leven! Elke dinsdag om 21:20 op NPO 1!

Het leven wordt lastiger

21-05-2016
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
288 keer bekeken
  •  
gerianne_vliegen
Afgelopen zondag ging het helemaal mis. Sinds ik met mijn verjaardag heb gevlogen heb ik veel pijn gekregen, het was ook een risico, maar ik wou hoe dan ook een keertje gevlogen hebben.
Zondag nacht kreeg ik al heel veel pijn, ik kon haast niet ademen of het sloeg allemaal dicht, heel veel pijn gehad die nacht. In de ochtend ging het direct mis, gelijk thuis een bed geregeld, zodat ik dan lekker beneden kon liggen.
De hele dag heb ik haast geen woord gesproken, haast niemand aangekeken, het was zo moeilijk allemaal. Het voelde alsof ik elk moment mocht gaan, eerlijk gezegd voelde dat heel fijn! Al een tijdje is het voor mij heel moeilijk om hier te leven, mijn gedachtes zeggen vaak dat het goed is om te gaan.
Ik vind het moeilijk om ermee te leven, ergens wil ik graag hier blijven, maar mijn gedachtes zeggen dat het prima geweest is hier. Ik heb eigenlijk alle dingen gedaan, die ik nog wou doen en die mogelijk waren, ik was 16 en ik wist dat ik 17 zou worden. Maar nu ben ik 17 en nu... weet ik dat ik geen 18 word.
Na dat mijn verjaardag afgelopen was, zei ik tegen Frank: ik wil het hier niet meer, ik word toch niet ouder. Na een prachtige verjaardag gehad te mogen hebben, ging het erna psychisch en lichamelijk echt mis. Ik had altijd wel iets positiefs in mijn gedachten, waardoor het soms te ''dragen' was. Maar nu lukt het mij niet meer, en ik denk dat ik er mee akkoord ben gegaan, dat het voldoende voor mij is geweest hier.
Waarom kan ik dit nou denken? Ik wou het toch nooit, het was mijn allergrootste angst, en nu ga ik er mee akkoord? Toch is het zo, en het is echt moeilijk om er mee te leven als je zo denkt, je zult juist denken nu je er mee akkoord gaat is het toch makkelijker? Maar nee, echt niet. De laatste tijd is het voor mij echt lastig aan het worden.
Stiekem neem ik nu al wel eens afscheid van mensen, maar het is zo apart, ook nog onwerkelijk. Deze 17 maanden dat ik ziek ben,heb ik vaker momenten gehad, dat ik zou overlijden, dat ik niet meer kon en gek werd.
En je gaat je erna toe leven dat het elk moment kan stoppen, je denkt aan wat er gaat gebeuren. Paar dagen later kan het opeens weer onvoorstelbaar goed gaan, veel mensen begrijpen dat ook niet. De ene dag zit ik in de rolstoel, de andere dag lopend met krukken en de andere dag fietsend. En ja, soms echt waar dat alles nog wel eens op 1 dag.
Het is lastig, ik leef echt met de dag, ik weet niet hoe het morgen gaat. Als ik in de ochtend wakker word, dan weet ik hoe mijn dat is, ik voel direct of het goed is of niet! En zo is het de laatste tijd.
Iedereen zegt altijd: blijf sterk! en ik zei dat ook altijd in mezelf. Maar nu heb ik geleerd, dat ik me er ook bij neer mag leggen. Ik heb nu de ergste pijn mee gemaakt, dan dat ik ooit had, en een leven hebben met alleen maar pijn, dat is soms op het gegeven moment ook niet meer te doen...
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.